Zdaniem ekspertów należy modyfikować edukację zdrowotną w kierunku wychowania do starości

Właściwe starzenie nie powinno polegać na przystosowaniu do strat związanych z wiekiem, ale na poszukiwaniu nowych możliwości i szans. Na adaptacji człowieka do wieku emerytalnego skupia się edukacja przedsenioralna. Jednak przygotowania do starości rozpocząć powinno się we wczesnym dzieciństwie. Zdaniem ekspertów już małe dzieci należy zaznajamiać ze starością i wyjaśniać im problemy związane z wiekiem senioralnym. Dzięki takim działaniom ułatwia się porozumienie międzypokoleniowe.

Coraz częściej zaczynamy dostrzegać, że w okresie starości człowiek ma możliwość czerpania przyjemności i gratyfikacji z życia. Z drugiej jednak strony należy zauważyć, iż duża liczba emerytów żyje w ubóstwie, z poważnymi problemami zdrowotnymi, mieszkaniowymi czy też ekonomicznymi. Warunki materialne są jednym z ważniejszych czynników warunkujących sytuację życiową człowieka. W badaniu PolSenior tylko 13,8% mężczyzn i 8,8% kobiet w wieku 65 lat i więcej oceniło swoje dochody jako "wystarczające na życie bez szczególnych ograniczeń". Natomiast ok. 40% i 30% badanych wskazywało odpowiedzi "wystarcza na skromne życie" i "bardzo skromne życie". Jak wynika z badań GUS przeprowadzonych na 13,5 mln gospodarstw domowych, aż 35% stanowiły gospodarstwa emerytów i rencistów. Według tej analizy, przeciętne przychody na 1 osobę w 2016 roku w gospodarstwie emerytów wynosiły ok. 1 569 zł, natomiast wydatki 1 266 zł.

Istotnym problemem jest również samotność seniorów. Wynika to z faktu, iż rodziny wielopokoleniowe są rzadkością, bo młodzi ludzie coraz częściej wyjeżdżają za pracą do innych miast lub za granicę. Wg badania PolSenior, w Polsce osoby powyżej 65 lat najczęściej mieszkały we wspólnym gospodarstwie ze współmałżonkiem - 32,2%. Jednak 22% stanowiły osoby mieszkające samotnie. I choć od badania PolSenior minęło kilka lat, sytuacja ta nie uległa poprawie. 

Jak mówi prof. Barbara Bień "starzenie się polskiej populacji jest nieuniknione, jednak niezmiernie ważne jest, by odbywało się ono w sposób godny oraz zdrowy. Niezmiernie ważne jest budowanie świadomości i pokazywanie możliwości, jakie daje współczesna medycyna".

Momentem kryzysowym starości jest okres przejścia na emeryturę, nazywany przez A. Camforta "śmiercią społeczną". Adaptacja do emerytury przebiega znacznie łatwiej wśród kobiet, które najczęściej poza pracą mają również inne obowiązki. Znacznie gorzej przebiega ona w przypadku osób, które poza obowiązkami zawodowymi nie miały innych zainteresowań. Zakończenie życia zawodowego jest również powodem utraty poczucia użyteczności. 

Istotnym problemem w okresie starości może być konieczność zmiany miejsca zamieszkania. Pozbawienie seniora najbliższego otoczenia które było miejscem jego aktywności i w dużej mierze wpływało na jakość życia, poczucie bezpieczeństwa i intymności, może spowodować u pacjentów świadomych stres, stany depresyjne i pogłębić osamotnienie. Przeprowadzka do placówki opiekuńczej zapewnia wprawdzie całodobową opiekę oraz odciążenie opiekunów i jest niejednokrotnie jedynym rozwiązaniem, ale dla seniora stanowi utratę kontaktu ze znanym sobie otoczeniem czy też przedmiotami. Dlatego tak istotne jest jak najdłuższe zachowanie sprawności i pozostanie w warunkach domowych. 

Rozwiązaniem pośrednim mogą być Dzienne Domy Opieki Medycznej. Projekt związany z ich powstawaniem zakłada zapewnienie kontynuacji opieki medycznej dla seniorów po hospitalizacji w ramach dziennego pobytu. Poprzez takie rozwiązanie możliwe jest skrócenie pobytu chorego w szpitalu oraz ograniczenie stresu związanego z hospitalizacją.

Przygotowanie do starości to proces długotrwały, którego początków można się doszukiwać we wczesnym dzieciństwie i który trwa przez całe życie. Wychowanie do starości polega na zdobywaniu wiedzy, kompetencji, umiejętności czy też doświadczeń, które pomogą w rozwoju człowiekowi w późniejszych etapach życia. Gerontopedagogika jest dziedziną zajmującą się przygotowaniem do okresu starości, a jej mottem jest utrzymanie ludzi starszych jak najdłużej w aktywności, aktywnej komunikacji z otoczeniem, a także z całym społeczeństwem. Skupia się ona przede wszystkim na dwóch grupach wiekowych. Do pierwszej należą osoby w wieku poprodukcyjnym (45/50 - 60/65 lat), które przygotowuje się do nadchodzących zmian związanych m.in. z przejściem na emeryturę. Drugą grupę tworzą osoby w wieku poprodukcyjnym (60/65 lat i więcej), którym pomaga się przede wszystkim zaadaptować do zmian jakie już zaszły.

Celem wychowania do starości oraz kształcenia seniorów jest to, aby taka osoba sama przyczyniała się do spowolnienia psychicznego oraz biologicznego procesu starzenia się. Właściwe starzenie nie powinno polegać na przystosowaniu do strat związanych z wiekiem, ale na poszukiwaniu nowych możliwości i szans. Na adaptacji człowieka do wieku emerytalnego skupia się edukacja przedsenioralna. 

Nabywanie już od wczesnych lat życia pewnych nawyków, związanych choćby z pielęgnacją ciała, dbałością o kondycję fizyczną czy też higieną pracy może być wielkim ułatwieniem w codziennym życiu seniora. Dla osoby, która przez całe życie dbała o swoje ciało, w wieku senioralnym zadbanie o kondycję fizyczna będzie tylko kontynuacją określonego stylu życia. 

Źródło: www.rynekseniora.pl