Zalecenia w sprawie szczepień osób ze stwardnieniem rozsianym

Jak informuje portal "Co w zdrowiu?" grupa robocza ekspertów Sekcji Stwardnienia Rozsianego i Neuroimmunologii Polskiego Towarzystwa Neurologicznego opracowała stanowisko na temat szczepień przeciwko wirusowi SARS-CoV-2 szczepionką firmy Pfizer/BioNTech u chorych na stwardnienie rozsiane (SM). 

Lista zaleceń wydanych przez Sekcję Stwardnienia Rozsianego i Neuroimmunologii Polskiego Towarzystwa Neurologicznego:

1. Chorzy na stwardnienie rozsiane powinni stosować się do ogólnych reguł profilaktyki zakażenia wirusem SARS-CoV-2 i zasad szczepień przeciwko temu wirusowi obowiązujących w naszym kraju, w tym opisanych w charakterystyce produktu leczniczego szczepionki (od tego momentu w tekście określenie "szczepienie" lub "szczepionka" jest używane w odniesieniu do szczepienia przeciwko wirusowi SARS-CoV-2 szczepionką inaktywowaną firmy Pfizer/BioNTech).
2. Pacjenci z rozpoznanym SM, którzy nie stosują leczenia modyfikującego przebieg choroby:
   U tych pacjentów, należy rozważyć jak najszybsze wykonanie szczepień, szczególnie jeśli planowane jest włączenie terapii fingolimodem, alemtuzumabem, kladrybiną lub okrelizumabem.
3. Szczepienia u pacjentów leczonych terapiami modyfikującymi przebieg SM:
   3.1. Pacjenci leczeni interferonami beta, octanem glatirameru, teryflunomidem, fumaranem dimetylu oraz natalizumabem - na podstawie dostępnych danych wydaje się, że u chorych leczonych tymi terapiami nie powinny wystąpić ani problemy związane z bezpieczeństwem, ani ze skutecznością szczepionki przeciwko SARS-CoV-2.
   3.2. Pacjenci leczeni fingolimodem, okrelizumabem, alemtuzumabem oraz kladrybiną - należy poinformować chorych leczonych wyżej wymienionymi lekami o możliwości niepełnej odpowiedzi na szczepienie (niepełnej skuteczności szczepionki), co wynika z mechanizmów działania tych preparatów.
4. Pacjenci leczeni innymi terapiami immunosupresyjnymi (mitoksantron, cyklofosfamid, azatiopryna, metotreksat):
   Szczepienie wydaje się bezpieczne, jednak należy pamiętać, że może nie dojść do wytworzenia odporności poszczepiennej.
5. Pacjenci z rzutem choroby leczeni wysokimi dawkami kortykosteroidów: 
   W przypadku pacjentów przyjmujących > 40mg prednizonu lub ekwiwalentów przez ≥ 7 dni lub > 20mg prednizonu lub ekwiwalentów przez ≥ 14 dni, w tym chorych po krótkotrwałym 3–5-dniowym dożylnym leczeniu metyloprednizolonem w dawce 500mg-1 g/dobę), szczepienie może być rozważane po upływie minimum 4–6 tygodni od zakończenia leczenia kortykosteroidami, aby zapewnić optymalne możliwości wytworzenia odpowiedzi poszczepiennej. Zaszczepienie w krótszym odstępie czasu wydaje się bezpieczne, ale może być nieskuteczne.
6. Chorzy z postacią wtórnie i pierwotnie postępującą stwardnienia rozsianego:
   Tacy pacjenci często znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka ciężkiego przebiegu infekcji COVID-19, z uwagi na bardziej zaawansowany wiek i większą niepełnosprawność. Większość tych pacjentów nie otrzymuje leków immunosupresyjnych, które mogą ograniczać skuteczność szczepień przeciwko SARS-CoV-2. Wydaje się, że w tej grupie chorych bilans korzyści znacząco przewyższa ewentualne ryzyko związane ze szczepieniem.
7. Każdą decyzję należy podejmować indywidualnie, we współpracy z pacjentem, biorąc pod uwagę ryzyko narażenia na zakażenie wirusem SARS-CoV-2, rodzaj terapii, stan układu odpornościowego, ogólny stan zdrowia pacjenta i współwystępowanie innych chorób.

Źródło: www.cowzdrowiu.pl